Quaeque de virtutibus dicta sunt, quem ad modum eae semper voluptatibus inhaererent, eadem de amicitia dicenda sunt. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Si enim Zenoni licuit, cum rem aliquam invenisset inusitatam, inauditum quoque ei rei nomen inponere, cur non liceat Catoni? Hunc igitur finem illi tenuerunt, quodque ego pluribus verbis, illi brevius secundum naturam vivere, hoc iis bonorum videbatur extremum. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Aut etiam, ut vestitum, sic sententiam habeas aliam domesticam, aliam forensem, ut in fronte ostentatio sit, intus veritas occultetur? Ac tamen, ne cui loco non videatur esse responsum, pauca etiam nunc dicam ad reliquam orationem tuam. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum.

1. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.
2. Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus.
3. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?
4. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est;